مقدمه:
سازمان های اطلاعاتی با استفاده از شیوه ها و شگردهای نوین سعی در کسب اطلاعات محرمانه در ابعاد مختلف را داشته و از آن در راستای ضربه زدن به کشور بهره برداری می نمایند.

علیرغم پیشرفت های گوناگون و خیره کننده ای که در ابزار و ادوات جاسوسی بدست آمده ، سرویس های اطلاعاتی بر این باورند که نیروی انسانی مطمئن ترین و کارآمدترین سرمایه برای دستیابی به اطلاعات پنهان می باشد. لذا به حیله های گوناگون سعی در نزدیک شدن به نخبگان ، متخصصین و عناصر علمی و دانشگاهی کشور را داشته و نسبت به جذب و جاسوس کردن آنها اقدام می نمایند.
در این میان افرادی که مستقیم یا غیر مستقیم ، بالفعل یا بالقوه از قابلیت و میزان دسترسی بالایی در پروژه های استراتژیک و محیط های تحقیقاتی و علمی برخوردارند مورد نظر سازمان های جاسوسی قرار گرفته و توسط آنها با پوشش های مختلف و به ظاهر عادی شکار می شوند.

شکارگاه ها یا کمین گاه های جاسوسی
جاسوسان در عملیات جمع آوری اطلاعات ، از هر امکانی بهره برداری می نمایند که مهم ترین آنها عبارتنداز:
1- دیپلمات ها
2- شرکت های خارجی
3- کارشناسان خارجی
4- توریست ها و مسافران زیارتی و سیاحتی و درمانی
5- تردد در مرزها
6- تحقیق، تحصیل و مطالعات علمی و پژوهشی
7- هیئت های علمی و فنی و صنعتی و تجاری
8- همایش ها و مذاکرات موضوعی
9- سفرها و مأموریت های خارج از کشور
10-  دوره های آموزشی و تبادل علمی و فنی
11-  شکار متقاضیان ویزا و اقامت در کشور های غربی با پوشش مصاحبه.

خطر سازمان های اطلاعاتی فقط عملیات جاسوسی و جمع آوری اخبار و اطلاعات نیست بلکه نفوذ و تأثیر گذاری در فرآیند تصمیم گیری و مسائل اجرایی کشور از دیگر برنامه ها و نیازمندی آنها می باشد.

سازمان های جاسوسی می خواهند:
الف- اطلاعات و اخبار مورد نیاز خود را جمع آوری کنند.
ب- نقاط ضعف کشور را شناسایی و آنها را تشدید نمایند.
ت- نقاط قوت کشور را شناسایی و آنها را تضعیف نمایند.
ث- در توانایی ها و مقدورات ما نفوذ و آنها را مورد تهاجم قرار دهند.
ج- انگیزه های ملی، میهنی و ارزشی ما را تخریب نمایند.